پاسخ عضلانی دختران دچار کایفوزیس در بازیابی تعادل متعاقب آشفتگی پاسچرال

پیش زمینه و هدف: مکانیسم بازیابی تعادل متعاقب آشفتگی پاسچرال بیرونی در افراد دچار کایفوزیس کمتر مورد توجه بوده است. هدف این مطالعه، ارزیابی پاسخ عضلانی در بازیابی تعادل پس از اعمال آشفتگی ناگهانی پاسچرال در در دختران دچار کایفوزیس در مقایسه با همتایان نرمال بود. روش بررسی: در این مطالعه شبه تجربی تعداد 12 دانشجوی دختر با انحنای بیش از حد طبیعی ستون فقرات پشتی (< 40 درجه) و 12 نفر با انحنای طبیعی فقرات پشتی به شکل همتاسازی شرکت کردند. آشفتگی ناگهانی پاسچرال با رها کردن وزنه ای برابر 10 درصد وزن بدن هر آزمودنی در جهات قدامی- خلفی و داخلی-خارجی با چشمان باز و بسته در حالیکه آزمودنی ها بر روی یک صفحه متحرک ایستاده بودند، اعمال گردید. سپس فعالیت میوالکتریکی منتخبی از عضلات ثبت شد. برای تجزیه و تحلیل آماری از آزمون آنالیز واریانس با اندازه های تکرار شده استفاده شد (p<0.05). یافته ها: جهت اعمال آشفتگی بر فعالیت عضلات راست رانی (001/0p<)، دو سر رانی (001/0p<)، درشت نی قدامی (005/0p=)، دوقلوی داخلی (032/0p=) و سرینی بزرگ (001/0p<) تاثیر معنی داشت ولی بر فعالیت عضلات بازکننده ستون فقرات (461/0p=) و راست شکمی (224/0p=) معنی دار نبود. فعالیت تمام عضلات در وضعیت چشم بسته نسبت به چشم باز بیشتر بود (05/0>p). فعالیت میوالکتریکی عضلات در افراد کایفوتیک از افراد نرمال بیشتر بود هرچند این تفاوت ها تنها در عضلات دوقلوی داخلی (007/0=p)، سرینی بزرگ (033/0=p) و راست شکمی (010/0=p) معنی دار بود. نتیجه گیری: فعالیت عضلات پروگسیمالی در افراد گروه کایفوتیک نسبت به آزمودنی های نرمال در بازیابی تعادل متعاقب اعمال آشفتگی پاسچرال بیشتر بود.